Ik denk dat ik de afgelopen dagen ruimschoots mijn achterstand op het gemiddelde klaagqoutiënt (als die bestaat, dacht nl. zelf van wel) heb ingehaald. Er komt zoveel op me af en ik heb altijd gedacht dat ik dé S (van Superwoman) op mijn borst had staan. Ik zie zoveel mensen (vrouwen in het bijzonder) om mij heen die het, naar mijn mening, wel eventjes doen. En met het bedoel ik: carriere maken, zich bijscholen, echtgenote, moeder en een goede vriendin zijn. Tot die groep behoor ik toch ook? Of niet soms?
Nee, dus! Aawch!
Ik heb nl het e.e.a. ontdekt: Nothing is what it seems as well as everything seems nothing at first.
Maar geloof mij nou maar, te veel keuze resulteert simpelweg in dilemma's!
En laat de "multi-tasking society of today" je nou net het gevoel geven dat je moet (kunnen) multi-tasking anders wordt je "ge-outcast"!
En weet je wat ik heb besloten?
"I'm just going to be Ghandi at everything I do"
Dat betekent dat ik zelf de verandering moet zijn die ik wil zien in de wereld.
En daarvoor hoef ik geen multi-tasker te zijn, toch?
Dan mag ik gewoon lekker mezelf zijn.
En geef toe, dat willen jullie allemaal stiekempjes toch ook?
Tot de volgende blog!
Auuuuuuwww!, tegen het zere been Averina! Dit is wat mijn omgeving me de laatste weken constant verwijt: ik lijk te willen leven op het constante topje van mijn kunnen, maar uiteindelijk krijgen mensen daar last van: mijn echtgenoot, die het kan opvangen als ik net over dat topje ben heengegaan, maar ikzelf natuurlijk ook. Maarja...zelf de verandering moeten zijn die je wilt zien in de wereld: hmmm...dan MOET er al weer wat, en is dat niet juist waar wij (vooral vrouwen lijkt het) last van hebben: moeten moeten moeten - vooral van jezelf...
BeantwoordenVerwijderen